Rozdział 2 "Ty też mi się podobasz, ale..."

~*~*~

- Ramallo! Możesz skończyć?! - wrzeszczał na swojego współpracownika pan Castillo.

- Ja tylko mówię. - odpowiedział ze spokojem.

- Za kilka minut będzie tu Esmeralda, więc zawołaj Violettę, a ja idę się spytać Olgi, czy wszystko jest gotowe.

Ramallo zrobił o co go “poproszono”. Zapukał do drzwi dziewczyny, którą traktował niemalże jak córkę.

- Violu, jesteś gotowa? - spytał, gdy ta otworzyła.

- Tak Ramallo, już właśnie schodzę iiii… mam do ciebie sprawę. No bo w piątek dziewczyny organizują imprez…

- … i chcesz, żebym namówił twojego tatę. - dokończył za nią przyjaciel ojca.

- Dokładnie. Pomożesz mi? - spytała dziewczyna z nadzieją.

- Dla ciebie wszystko - odpowiedział i razem zeszli na dół oczekując gościa. Po pięciu minutach dziewczyna ojca zjawiła się.

Po powitaniu się ze wszystkimi i przybyciu Angie wszyscy siedli do stołu jedząc popisowe dania Olgity oraz rozmawiając.

Jedynie Ancheles nie czuła się dobrze w tym towarzystwie, a właściwie w towarzystwie ich gościa, jednak nie dała po sobie tego poznać i uczestniczyła w dyskusji. Dobrze wiedziała, że to przez zazdrość - w głębi duszy kochała Germana na swój własny sposób.

Po zakończonej kolacji domownicy odeszli od stołu, a Esmeralda udała się do domu.

Gdy Violetta została sama z ciotką to ona zaczęła rozmowę.

- Angie… Czy ty przypadkiem nie jesteś zazdrosna o Esmeraldę i mojego tatę?

- Nie… Skąd ten pomysł?... Może troszkę bardzo….Tak, jestem zazdrosna - przyznała się dziewczyna.

- Kochasz go, to normalne, ale będziecie kiedyś razem. Ja to wiem.

- Ale on jest z nią szczęśliwy, więc to powinno się dla mnie liczyć, prawda? - spytała siostrzenicę.

- No tak, ale z tobą byłby jeszcze bardziej szczęśliwy - odpowiedziała - Jeszcze wszystko się ułoży, zobaczysz… A jak tam z twoją piosenką?

- Skończyłam… Pablo mi pomógł z melodią. Chcesz posłuchać?

Gdy Violetta przytaknęła Ancheles usiadła przy pianinie i zaczęła śpiewać. To było jej najlepsze dzieło jak dotąd, a przynajmniej po części jej.  Po wysłuchaniu jej przez dziewczynę obydwie poszły spać i obie myślały - jedna o Germanie, a druga o Diego - obydwie o miłości…

~*~*~

Szedł wcześniej do Studia, aby dokończyć piosenkę. Zamyślony wpadł na dziewczynę, która wypuściła mnóstwo kartek.

- Ojej, nic ci się nie stało? - spytał chłopak pomagając jej zebrać papiery.

- Nie, nic. A tobie?

- Nic. Przepraszam, zamyśliłem…

- W porządku. Jestem Soffie - przedstawiła się dziewczyna.

- Federico. Może dasz się zaprosić na kawę?

- Chętnie - odpowiedziała z uśmiechem brunetka.

~*~*~

- Fran! - zawołała Camila - Widziałaś Maxiego?

- Nie, chyba jeszcze nie przyszedł… Znowu się przed nim ukrywasz? - spytała poirytowana przyjaciółka.

- Ja? Nie… Wcale nie - odpowiedziała ruda.

- Musisz się z nim spotkać i pogadać. Właśnie tu idzie.

- O nie… - powiedziała dziewczyna i zaczęła się chować, ale Maxi ją zauważył.

- Cami! - zawołał ją i złapał za rękę - Możemy pogadać?

- Powinniśmy - odpowiedziała i razem wyszli na spacer

Szli przez chwilę w ciszy.

- Cami - zatrzymał ją chłopak i spojrzał jej w oczy - Ty też mi się podobasz. Od dawna, ale jestem skończonym tchórzem, a poza tym myślałem, że nie mam u ciebie szans.

Po tych słowach ich usta złączyły się w pocałunku. Gdy go przerwali chłopak odezwał się:

- Kocham cię - powiedział i po raz kolejny złożył na jej ustach długi i namiętny pocałunek…

~*~*~

Violetta obudziła się rano i  chwyciła telefon, aby sprawdzić godzinę. Na wyświetlaczu pojawiło się powiadomienie o nowym sms’ie od Diego <3.

Słodkich snów ;**

Od razu się rozchmurzyła. Poszła do łazienki i wzięła przysznic, następnie pomalowała się lekko, a potem włożyła swoją niebieską sukienkę w kwiatki z białym kołnierzykiem z powbijanymi ćwiekami, a włosy związała w kucyk.

Zeszła na dół, ale nie zdążyła zjeść śniadania więc od razu udała się w kierunku Studia, a przed domem czekał na nią brunet.

- Cześć Violu, ślicznie dziś wyglądasz - powiedział szczerząc zęby i pocałował ją w policzek.

- Cześć. A tobie bardzo ładnie jest w tej koszuli, którą sama dla ciebie wybrałam - szatynka pochwaliła strój chłopaka uśmiechając się do niego.

- Lubię jak się uśmiechasz - powiedział hiszpan, a ona zarumieniła się i miała nadzieję, że tego nie widać.

Szli do Studia przez park, a jako, że mieli jeszcze mnóstwo czasu wstąpili do budki z lodami.

Nagle dziewczynie zadzwonił telefon.

- Potrzymaj, ale nie jedz - powiedziała, ale chłopak uśmiechając się złośliwie spróbował czekoladowo-miętowego loda dziewczyny, a ta zrobiła tąką minę, jak dziecko, któremu zabrało się zabawkę, ale nic nie powiedziała, ponieważ musiała odebrać telefon.

***

- Halo…

- Hej Viola - usłyszała głos Fran - Gdzie jesteś?

- W parku. A co? - spytała zaciekawiona.

- Zaraz do ciebie przyjdę. Narazie.

- Pa.

***

- Kto dzwonił? - spytał chłopak.

- Jorge Cloney.

- Nie obrażaj się. Tylko polizałem… - powiedział z miną niesłusznie zbitego psa - Chcesz mojego? - spytał rozbawiony.

- Jeszcze się pytasz? - powiedziała oburzona próbując cytrynowego sorbetu. Po kilku minutach zjawiła się Fran.

- Hej Diego! - przywitała chłopaka brunetka - Viola, pokłóciłam się z Marco. Pomóż mi!

- O co wy się znowu kłócicie? - spytała lekko poirytowana dziewczyna.

- Właściwie to… o nic - odpowiedziała włoszka.

- No to zadzwoń do niego, przeproś i umów się z nim… no nie wiem… do kina?

- Dzięki! - powiedziała Fran i szybko pobiegła wybierając numer Marco.

- Ach te wasze złote rady - powiedział rozbawiony Diego i przytulił Violettę.

- Oj cicho bądź, sam byś lepiej nie doradził - odpowiedziała Viola równie rozbawiona jak on.

- Chodź do Studia, bo będziemy mieli przypał - powiedział.

~*~*~

- Hej miśki - powiedziała Cami, gdy już cała grupa przyszła pod salę - Co wy na to, żeby umówić się na pizzę? - spytała.

- Jasne - powiedziała Violetta.

- Spoko pomysł - powiedział Maxi.

- To co, dziś o 15 w Resto? - spytała Fran trzymając Marco za rękę, co Violetta i Diego potraktowali jako zgodę i spojrzeli na siebie z uśmiechem.

- Mi pasuje - powiedział Federico.

- Mi też - odezwała się reszta.

- No to jesteśmy umówieni. Chodźmy na zajęcia z Pablo.

- Leon! - szepnęła Ludmiłą na znak, że trzeba zacząć “plan”.

- Ej! - krzyknął - Zaczekajcie.

- My chcielibyśmy… was przeprosić - powiedziała Ludmiła.

Grupa spojrzała po sobie ze zdziwieniem.

- Przepraszamy i chcemy was prosić o zgodę - powiedział Tomas

- No to jak? - spytała Lara.

Grupa po raz kolejny popatrzyła po sobie na znak “może spróbujmy”.

- Ok - odezwała się Violetta - My też was przepraszamy. Wina zawsze leży po obu stronach.

- Czyli rozejm? - spytał jak zwykle nie rozumiejący Andres.

- Tak, rozejm - jego wątpliwości rozwiał Diego, a potem grupy rozeszły się.

~*~*~

- Moim zdaniem ta sprawa śmierdzi na kilometr - powiedziała jak zwykle podejrzliwa Cami do zebranych przy pizzy.

- A ja uważam, że trzeba im zaufać. Ludzie się zmieniają - powiedziała Violetta.

- Ale nie z dnia na dzień - powiedział Maxi.

- Violetta, ile razy przejechałaś się na tej swojej naiwności? - spytał Federico.

- Nie liczyłam - odpowiedziała szatynka lekko poirytowana.

- Zaufać im nie można, ale spróbować zakumplować? Czemu nie? - powiedziała Fran.

- Ja też tak uważam - powiedział Marco wspierając dziewczynę.

- W sumie to najlepszy pomysł - wypowiedział się Diego.

- Im na pewno chodzi o coś innego, a nie zakumplowanie się z nami - powiedział Federico.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

3 i pół strony na dysku google ;P I jak się podoba ^^

Diegoletta <3 to moja para *.* nie zabijać :xxx

Caxi <3 druga para xD znowu… nie zabijać :xxx

Nie będzie Leonetty, ani Naxi… może kiedyś xD

Sylwestrowy One Shot zaraz się pisze i może będzie Wasza zakichana Leonetta (rzygam ;F)

No co poradzę, że kocham Diega? No co? Leon też jest fajny :)

I miałam jeszcze mówić, że muszę (znowu) zmienić szablon. Nie pasuje mi do tego opowiadania! Zamawiam i zamawiam, ale nikt mnie nie kocha :C

Kończę, bo zaraz dopisek będzie dłuższy od rozdziału xD

Wasza Karola xxx
P.S: Z tymi lodami... to bez skojarzeń xD